| بي‌نمکي تعبيه است در نمک خوان او | | دهر سيه کاسه‌اي است ما همه مهمان او |
| رسته‌اي ار ننگري رسته‌ي خذلان او | | بر سر بازار دهر نقد جفا مي‌رود |
| ده چو تو را نيست باد در کف دهقان او | | دهر چو بي‌توست خاک بر سر سالار او |
| درشکن از آه صبح سقف شبستان او | | خيز در اين سبز کوشک نقب زن از دود دل |
| يوسف خود را برآر از چه زندان او | | گوهر خود را بدزد از بن صندوق او |
| پاي خرد درگذار از سر پيمان او | | ز اهل جهان کس نماند بلکه جهان بس نماند |
| هم رحمش بسته شد، هم سر پستان او | | مادر گيتي وفا بيش نزايد از آنک |
| خر چو کژ افتاده است کژ نه پالان او | | کار چو خام آمده است آتش کن زير او |
| سوره‌ي سر در نويس هم به دبستان او | | ابجد سودا بشوي بر در خاقاني آي |
| گرچه ز پس مي‌رود طالع سرطان او | | پيشرو جان پاک طبع چو جوزاي اوست |
| راه ز پس وا روند لشکر و ارکان او | | اوست شهنشاه نطق شايد اگر پيش شاه |
| موضع هر مبضع است بر سر شريان او | | کوزه‌ي فصاد گشت سينه‌ي او بهر آنک |
| شيخ مرمت گراست بر دل ويران او | | گر دل او رخنه کرد زلزله‌ي حادثات |
| کزر و اقليدسند عاجز برهان او | | شيخ مهندس لقب، پير دروگر علي |
| در يد بيضا رسيد دست عمل ران او | | صانع زرين عمل مهتر عالي شرف |
| تا ز هنرم دم زنند بر در امکان او | | يوسف نجار کيست نوح دروگر که بود؟ |
| قنطره بستي به علم بر سر طوفان او | | نوح نه بس علم داشت، گر پدر من بدي |
| آن ده و دو نرگسه بر سر کيوان او | | نعل پي اسب اوست وز عمل دست اوست |
| آفت بيشه شده است تيشه‌ي بران او | | غارت بحر آمده است غايت جودش چنانک |
| هست لسان الحمل صورت سوهان او | | ريزش سوهان اوست داروي اطلاق از آنک |
| نعش فلک تخت‌هاش، قطب کليدان او | | چرخ مقرنس نماي کلبه‌ي ميمون اوست |
| چرخ کند هر دمي از زحل افسان او | | رنده‌ي مريخ رند چون شودش کند سر |
| گر همه اره نهند بر اخوان او | | در حق کس اره وار است نيست دو روي و دو سر |
| بطش ورا عيب پوش بخش فراوان او | | هست چو هم نام خويش نامزد بطش و بخش |
| مايه‌ي صد اولياست ذره‌ي ايمان او | | مفلس دريا دل است، امي دانا ضمير |
| من به رضاي تمام سنقر دکان او | | اوست طغانشاه من، مادرم التون اوست |
| راي همه راي اوست، فرمان فرمان او | | گر بودش راي آن کاره کش او شوم |
| گوهري آرد چو من قطره‌ي نيسان او | | اينت مبارک سحاب کز صدف داهگي |
| تا جگر من گرفت پرورش از نان او | | روح طبيعيم گشت پاکتر از روح قدس |
| تا سر انگشت من يافت نمک‌دان او | | پير خرد طفل‌وار ميمزد انگشت من |
| حمزه به خوان علي بهتر از الوان او | | شايد اگر وحشيي سبعه‌ي الوان خورد |
| منت شروين برم و انده شروان او | | ضامن ارزاق من اوست مبادا که من |
| ملک سمرقند چيست و افسر خاقان او | | ملک قناعت مراست پيش چنين تخت و تاج |
| کو خلف آدم است و ايشان شيطان او | | گر گرهي خصمش‌اند از سر کينه چه باک |
| هر يک طاغي و ديو رهبر طغيان او | | جوقي ازين زرد گوش گاه غضب سرخ چشم |
| دزد گهرهاي من، طبع خزف سان او | | خاصه سگ دامغان، دانه‌ي دام مغان |
| نخل رطب کي شود خار مغيلان او | | بست خيالش که هست هم بر من اي عجب |
| اين همه ماخولياست صورت بحران او | | هست دلش در مرض از سر سرسام جهل |
| نعت محمد بس است نشره‌ي درمان او | | گر جگرش خسته شد از فرع اين گروه |
| خاک در مصطفاست نايب حسان او | | دل به در کبرياست شحنه‌ي کارش که او |
| عاقله‌ي کاف و لام طفل دبستان او | | قابله‌ي کاف و نون، طاها و ياسين که هست |
| عطسه‌ي آدم شناس شيهه‌ي يکران او | | گيسوي حوا شناس پرچم منجوق او |
| گوش خلايق بسفت حاقه‌ي فرمان او | | دوش ملايک بخست غاشيه‌ي حکم او |
| نان من از خوان اوست، جامگي از خان او | | هم به ثناي پدر ختم کنم چون مقيم |
| خواهي تختش کنند خواهي چوگان او | | عقل درختي است پير منتظر آن کز او |
| اول او يارب است و آمين پايان او | | باد دعاهاي خير در پي او تا دعا |
| يارب کارواح قدس باد دعا خوان او | | در عقب پنج فرض اوست دعا خوان من |
| تا به ابد مگذراد نوبت عثمان او | | گر ز قضاي ازل عهد عمر درگذشت |
{{Fullname}} {{Creationdate}}
{{Body}}